Men opamning taqdirini
aytib bermoqchiman. Bu xuddi qörqinchli tushga öxshaydi. Opam bir yigit
bilann bir-birlarini qattiq sevishardi. Yigit opamni bir zum ham yolg'iz
qoldirgisi kelmasdi. Shunchalik sevardiki, xatto tun-u kun eshigimiz
tagidan ketmasdi. Men uni issiq kunda ham, sovuq tunda ham köp bora
uyimiz qarshisida körardim. Ammo adam bilan oyim bu haqda bilib
qolishgach opamga qattiq shart qöyishdi: yo u, yo biz... Opam xonasida
rosa yig'ladi ösha kuni. Bu köz yoshlar yetaklab kelgan dardni opamning
közlaridan boshqa hech qayerda uchrtamaganman. Keyin ösha yigit bilan
umuman körishmay qöydilar. Aminman, opam endi faqat Xudodan adamning
rozi bölishini söraydigan bölgandi. Köp ötmay boshimizga musibat tushdi.
Opam og'ir xastaligini bildik. Unda miya saratoni borligini
eshitganimizda uyimizda deyarli hamma yig'lagandi. Adam opamni köp
doktorlaga körsatdilar. Ular zudlik bilan operatsiya qilish lozimligini
aytishardi. Bu orada ösha yigit köp marta telefon qildi. Tabiiyki, opam
unga bu haqda aytishimizni umuman xohlamasdilar. Yigit Moskvaga
ketyotganligini bilgach, yana rosa yig'ladilar. Men öshanda
tushunganman. Inson özidan ham battar yöqotishdan qörqadigan insonlar
bölarkan dunyoda. Har holda opamning közidan (katta ehtimolki, qalbidan
ham) oqayotgan köz yoshlari shundan dalolat berardi. Opamga oxirgi marta
u bilan körishish u-n ruhsat berishdi. Ösha kecha opam bilan birga
chiqdik. Opam u bilan yonma- yon turib, bir og'iz ham gapirmadi. U faqat
yig'ladi. Yigit esa opamni yupatardi: "Men tezda qaytaman, jonim,
yig'lama",- derdi u. Öshanda u opamni sönggi bor körib turganligini
qayerdan ham bilardi. U ketgach opam meni quchoqlab, qulog'imga
shivirlaganida butun vujudim muzlab ketdi. Opam aynan shunday dedilar:
"Nega aynan men?"... Yigit ketgach opam u bilan telefonda ham
gaplashmadi. Ehtimol qörqqandir. Unga hammasini aytib yuborishdan
qörqqandir. Uni operatsiya qilishadigan kun ham keldi. Ösha kun kutish
zalida ötirib, Xudodan opamning tirik qolishini söradim. Qizil chiroq
öchib, doktor chiqqach esa... adamning toshdek qotganlariyu, oyimning
ezilib yig'laganliklari yodimda qolgan xalos. Opamni qabrga qöydik...
Ancha vaqt ötgach, tongda dasturxon atrofida ötirganimizda ösha yigit
Moskvadan telefon qildi. Men javob berdim. Unga opam vafot etganligini
aytdim. U gapimni oxirigacha eshitmasdan göshakni qöyib qöydi. Ösha kuni
yarim tunda eshik taqilladi. Adam eshikni ochganlarida qarshisida ösha,
opam sevgan yigit turardi... Uning közlarida men opamning közlarida ham
körmaganim öta kuchli alam bor edi. Ösha kuni ilk bora adamning
yig'laganlarini kördim. Ehtimol köz yoshlari bir vaqtlar ularni majburan
ayirganliklari uchun pushaymonliklaridandir... Ehtimol yigitning
közlarida opamning yuzlarini körgandirlar...
|