— Uchta gunoh bor, — dedi donishmand. Olomon jim bo‘lib qoldi. —
Birinchi gunoh — bu ichiqoralik.
Agar qo‘shningizning sigiri harom o‘lgan bo‘lsa, bu quvonish uchun sabab
emas. Men qo‘shningizga yordam berishingiz kerak demoqchi emasman,
lekin hech bo‘lmasa birovning qayg‘usidan sevinmaslik kerak.
Qo‘shnilaringiz ham odam, ularga yomonlik tilamaslik lozim. Olomon ma’qullab shovqin soldi. Donishmand hamma tinchishini kutib, yana davom etdi: —
Ikkinchi gunoh — bu umidsizlik. Agar bittagina sigiringiz bo‘lsa ham, u
kasal va qari bo‘lsa ham, hatto ozgina sut bersa ham, umidsizlikka
tushmaslik kerak. Hayotdan zavqlaning. Ha, u kasal va qari, lekin
baribir sigir-ku. Masalan, ba’zilarning umuman sigiri yo‘q. Olomon
yana ma’qullab shovqin soldi. Donishmand odamlar tinchishini kutib,
davom etmoqchi bo‘ldi, lekin olomon ichida bir kishining ovozini
eshitdi: — Agar men umidsizlikka tushmay, sigirim borligidan
quvonsam, kimdadir esa u yo‘q bo‘lsa, bundan chiqdi, men o‘sha kimdir
mendan yomon yashayotganidan quvonaman-ku, bu ham ichiqoralik. Odamlar bu gapni mulohaza qilib o‘ylanib qolishdi, donishmand esa o‘z nutqini tugatdi: — Uchinchi gunoh — bu ming‘ir-ming‘ir qilish, mijg‘ovlik. manba:sevdora.uz
