Reanimatsiya bölimiga bir
yigitni olib kelishdi. Közida yosh, qandaydir ma'yus ovozda baqirardi:
"Men ölishim kerak! Bu dunyoda yashashga haqqim yöq! Nargizamning yoniga
borishim kerak, u qorong'ulikdan qörqadi.." Uning holati meni batamom
karaxt qilib qöydi. U bizni deyarli sezmasdi ham. Menga bu bemor özini
öldirishga uringanligini va alohida nazoratda bölishi lozimligini
aytishdi. Sezdimki sevgan qizining vafotini kötara olmagan. Men shu
tunda uning yonida qoldim. Yashash ishtiyoqini yöqotgan bechora bemorim
tomirlariga yuborilgan dorilar ta'sirida chuqur uyquda edi. Közim
ilinibdi. Tongotar chog' uning alahsirashidan uyg'onib ketdim: "Azizam,
qörqma, men albatta boraman, faqat qörqma!" Uning közlaridan yosh
sizardi. Yoniga borib, qölidan siqdim, buning oddiy bir tush ekanligini,
hali hammasi yaxshi bölishini tushuntirdim. Qörqqanidanmi qorachiqlari
kengayib ketgan, kipriklari nam bu navqiron yigit menga bir muddat jim
termulib qoldi. Keyin siniq ovozda söz boshladi: "U b-n ilk marta
uchrashganimda 18 yoshda edim. Uningdek parini menga röbaro qilgani
uchun Yaratganga shukr qilaman. Men u kabi farishtani ilgari hech
körmagandim. Jonimdan ziyod sevardim. Nargizam, gulim.. Doktor, u
qorong'ulikdan judayam qo'rqardi... Biz baxtli edik, ösha kun töyimiz
ham aniq bölgandi, shom tushgach uni uyiga kuzatib qöydim. Shomda..
Negaligini bilasizmi? Chunki shom kun b-n tunni ajratadi... Doktor men
qayerdan ham bilardim bu shom meni Nargizamdan ajratishini..." Yigit
biroz jim qoldi, uning yuzlaridan oqayotgan yoshlarni körib uni
yupatishga ojiz edim. Biroz ötgach u davom etdi: "Tongda uyg'onganimda
uning uy telefonidan qöng'iroq keldi. Odatda har tong u menga qöng'iroq
qilardi, kunni ajoyib qarshi olish kerakligini uqtirardi. Lekin bu safar
göshakdan uning onasining yig'i aralash iztirobli ovozi eshitildi:
Ög'lim, endi Nargiza oramizda yöq... Mana shu 5 söz hayotimni
ostin-ustun qilib yubordi. U menga nimadir demoqchi bo'lgan, ortimdan
chopgan-u, avtohalokatga uchragan... Ösha mashinaga öt qöyaman doktor,
axir u qörqardi... Eshityapsizmi, u qorong'ulikdan qörqardi... Nargizam,
gulim... U menga doim aytardi, biz dunyoda eng baxtli bölamiz deb.
Doktor ayting, usiz qanday yashayman endi? Ayting doktor, sen ham
ölishing kerak deb ayting! Ayting..." Bemor ortiq gapirolmadi. Xuddi
uniki kabi shu asnoda mening ham közlarimda yosh tinmasdi. Uni yupatdim.
Hali hammasi yaxshi böladi dedim, endi uning u-n ham yashashing kerak
dedim. U nihoyat uxlab qoldi. Ertasiga tongda smena almashdik, kechgacha
hayolim unda böldi. Allohdan unga iroda tiladim. Shom tushgach yana
shifoxonaga keldim-u darrov uning palatasiga shoshdim. Lekin uning
kravati bösh edi. Xamshiralar bilmaydi. Kimdir uni 5-qavatda köribdi.
Ey, Xudo... Tepaga shoshildim. Taxmin qilganimdek u bino tomida pastga
qarab turardi. Uni chaqirib hayajon b-n bunday qilmasligini söradim. U
nariroqdan közida yosh, lablarida achchiq tabassum b-n menga qaradi:
-Kechiring doktor, u qorong'ulikdan qörqadi...
