O’zimni hayotimda bo’lib o’tgan
voqealarni yozgim keldi... Ko’nglimni ochgim keldi Yoshim 21 da. 17
yoshimda talabaga degan sharafli nomga ega bo’ldim. Oltinga teng davrim
edi. Hamma kabi sevgi meni ham chetlab o’tmadi. Uzoq bir qarindoshimiz,
oilaviy yaqin tanishimiz ba'zida telefon qilib turardilar. Asta sekin
o’qishimdan uyga kuzatadigan bo’ldilar. 1-kursligimda sovchilari keldi,
ammo o’zlari bexabar edilar. Ota onam o’ylab ko’ramiz endigina 1kurs
deyishdi. 2 kursga ham o’tdim. Mandan uzoqlasha boshladilar. Ahamiyat
bermadim ishlari ko’payib ketgandir deb. Bizni unashtirishdi. Avvalgidan
ham yiroqlashdilar. Sababsiz urushlar, ortiqcha tergashlar. Bu orada
to’yimiz kuni aniqlandi. Lekin ular hecham xursandmas edilar. Bir kuni
telefon qilib to’yni qaytarishimni so’radilar.
San bilan onamni gapini qaytarmaslik un uchrashganman deganlarida nega
bunchalik uzoqlashganlarini o’shanda tushundim. Ichimdan nima
o’tganligini faqat o’zim bilardim afsuski bu boshlani ekan. Hammasi
to’ydan keyin boshlandi. Hamma qizlar orzu qilgan to’y kunini lekin mani
o’sha kunni eslagim ham kelmaydi... To’ydan keyin 3kun o’tib, mani
sevolmasliklarini, mehr berolmasliklarini, ulardan buni kutmasligimni
aytdilar. SHunchalik qattiq sevardimki shu gapni eshitib ham tuyg'ularim
o’zgarmadi. To’ydan keyin alohida yashardik. O’qishga chiqdim yangi
kelinman ln yuzimda quvonch baxt yo’q edi. Hech kimga aytolmasdim.
Hammasini ichimda yutardim. Uyga kelmay qo’ygandilar, kelganlarida ham
mani yonimda sevganlari bilan telelefonda gaplashardilar. Bir birlariga
yozgan smslarini ko’rib ichimni it tirnardi. Bir kuni o’qishdaligimda
o’sha sevganlaridan mani nomerimga "Baxtsiz san, bu kuningdan battar
bo’l, o’sha erim deb yurganing kechayu kunduz man bilan u baribir maniki
shuni bilib qo’y" deb sms keldi. O’qidimu beixtiyor ko’zlarim yoshga
to’ldi. Javob yozdim. "Birovni oilasini buzyapsan, Allohdan
qo’rqmaysanmi?” deb. Shu yozgan gaplarim erimga yetib borishi aniq edi.
Ishdan erim kelganida ko’rinishidan bumi tushundim va mani chaqirib
urushib berdi, telefonimni sindirdi, keyin urib ko’chaga haydadi ammo
hech qayerga ketmay uyda qoldim. 10kun ham o’tmay uyda bir o’zim edim,
yarim tunda soat 2.da yana o’sha qiz telefon qildi javob berishim bilan
erimni ovozi eshitilardi. U qiz esa mani ustimdan kulardi. Bora bora
ichib kelib kaltaklaydigan odat chiqardi. Bu orada yangi mehmon ham
kutishimiz aniqlandi ammo bundan erimni avzoyi buzildi. Man bundan
shunchalik xursand edimki, axir ona bo’lishdan ham ortiq baxt bormi
dunyoda?! Erimni baribir sevardim, hurmat qilardim. Lekin u tinmay manda
ko’ngli yo’qligini aytardi.
Shu bilan qaytib bormadim ham Lekin qizimiz bir yoshga to’lgan kuni
tabriklashlarini juda kutdim ammo... O’sha kundan keyin bor umidimni
uzdim. Alloh hamma ishni yaxshilikka qilarkan, mehri yo’q otani qo’lida
tarbiya topgandan ko’ra, uni o’zim tarbiyalaganim yaxshi emasmi aslida.
Hozir ota onam bilan yashaymiz baxtlimiz. Lekin bir savol mani qiynaydi
qizim katta bo’lganida dadasini so’raganida unga nima deb javob beraman?
Qizimni ko’ngli o’ksik o’sishini istamayman bu un unga bor mehrimni
beryapman. Afsuski dunyoda shunaqa mehri yo’q insonlar ham bor ekan.
Bunday taqdirlar hayotda ko’p uchraydi. Bunay bo’lishiga ko’pincha
irodasizligimiz sabab bo’ladi. Qattiyat yetishmasligi esa "BIR BAHT
NIHOLINI QURISHIGA SABAB BO’LADI”. manba:sherlar.uz
